Vertrouwen in de mensheid

Midden in het bos stond hij, naast een picknicktafel en een krijtbord : een pipowagen. Nieuwsgierig zetten we onze fiets tegen een boom en stapten over de drempel. Het bordje dat boven de deur hing trok meteen mijn aandacht: Kom binnen, hier is het leuk! En wat was het inderdaad leuk daar in dat kleine huisje. Een fleurig ingerichte pipowagen met vrolijke kussens op de banken, een koffiezetapparaat en een etagère met per stuk verpakte koeken en zelfs een diepvries. Je kon nemen wat je wilde, zelf thee zetten en het geld in een bakje stoppen of overmaken. Dit alles was gebaseerd op vertrouwen, want in velden of wegen was niemand te zien.
En al likkende aan mijn ijsje raakte ik niet uitgepraat over dit basisvertrouwen in de goedheid van de mens dat in Twente nog overduidelijk bestond. Onderweg hadden we namelijk ook al honing en een doos eieren gekocht op deze manier en het geld in een plastic bakje gedaan. En dat bordje aan de deur maakte het plaatje helemaal compleet.