Lege nest

De taart zag er perfect uit. Ik had me dan ook flink uitgesloofd op mijn favoriete recept. Vrienden zouden op visite komen en ik vond het leuk om onze beproefde familiekwarktaart voor te schotelen. Terwijl hij in de koelkast stond op te stijven kreeg ik een appje. Mijn vriendin liet me weten dat onze afspraak niet door kon gaan, want ze was ziek.
Natuurlijk appte ik meteen ‘Beterschap’ terug, maar ondertussen voelde ik me boos worden. Ik snapte mezelf niet, waarom maakte ik me zo druk, zij kon er toch niks aan doen dat ze ziek was? Mijn boosheid nam steeds grotere vormen aan, ik voelde dat het met die kwarktaart te maken had. Manlief en de jongste hadden nergens last van, zij verkneukelden zich al op de extra stukken gebak die hen dit weekend ten deel zouden vallen.
Wat was dit nou voor gevoel? Waarom was ik zo boos op die vriendin? Het duurde een hele dag voor ik me er bewust van werd: het had helemaal niets met haar te maken, maar ik voelde het gemis. Het gemis dat twee van mijn drie kinderen niet meer elk weekend thuiskomen, dat er eentje inmiddels op zichzelf woont en de ander 20.000 km verderop studeert. Het zou nooit meer worden zoals vroeger, dat we op zaterdagavond om 20.00 uur met zijn allen op de bank zaten, smullend van ma’s baksels.
Dat was even slikken, toen dat gevoel zich volledig meester van mij maakte. De kinderen die uitvliegen, loslaten van wat er ooit was en ten volle beseffen dat vroeger voorbij is, afscheid van een mooie tijd. En dat je beter een appeltaart kunt bakken, want die kun je invriezen…