Moederhart

Ik sta voor het grote raam dat uitzicht biedt op de bagageband. De eerste koffers worden erop geplaatst. Ik tuur in de verte of ik haar zie, terwijl de band begint te lopen.
Het grote moment is aangebroken, we gaan onze dochter ophalen op Schiphol na 5 maanden Nieuw-Zeeland. Ik kan bijna niet wachten om haar in mijn armen te sluiten.
En terwijl ik de stroom mensen de grote bagagehal binnen zie komen, gaan mijn gedachten terug naar die maanden…naar die telefoongesprekken ’s avonds of ’s ochtends vroeg vanwege 12 uur tijdsverschil. Vrolijke verhalen over alle avonturen, maar ook moeilijke gesprekken over dingen die tegenzaten en de machteloosheid die ik voelde omdat ik niks kon doen op die afstand. Ik kon het alleen maar aanhoren en erbij zijn.

En al wachtende voor dat raam, denk ik: een moederhart kan veel aan.
Alles wat je in de loop van je loop van je leven meemaakt met je kinderen.
… Al die dagelijkse dingen: leuke gesprekjes aan tafel, knutselwerkjes op school en ze aanmoedigen bij een sportwedstijd.
… Alle hoogtepunten: de eerste stapjes, het zwemdiploma A of diploma-uitreiking op school.

Maar een moederhart heeft ook veel te verduren.
… Als je kind snotterend op de bank ligt, niet op dat leuke kinderfeestje is uitgenodigd, of zich ongelukkig voelt.
… Al die momenten dat je je zorgen maakt of het wel goed gaat. Als je kind een andere richting op gaat dan jij voor ogen hebt. Als je door je kind wordt getriggerd in iets waar jij zelf nog last van hebt, maar misschien nog niet bewust van bent.
En terwijl die gedachten voorbijrollen als de koffers op de bagageband, staat mijn dochter ineens voor onze neus. Weliswaar aan de andere kant van het glas, maar ze is er. Mijn hart maakt een reuzensprong!