Mijn handen jeukten om weer iets creatief te gaan doen. Ook al staat mijn hele huis al vol zelfgemaakte spullen: van keramiek tot glas en van vilt tot papier-maché.
Ik besloot een oude hobby op te pakken waar ik goede herinneringen aan had en dus gaf ik me op voor een nieuwe cursus bloemschikken. En wat was het leuk! Elke keer kregen we een thema waar we ons op uit konden leven en kwam ik blij thuis met mijn bloemen, takken en grassen in een bijzondere vorm gestoken.
Toen ik dit een onlangs vol vuur tegen een kennis vertelde, viel het stil. Haar gezicht sprak boekdelen. Ze stelde zich oude dames voor met degelijke kerststukjes… een stoffig imago dus. Mijn bezieling werd in één klap de grond ingeboord.
Ik voelde me afgewezen. Eén stemmetje in mij zei meteen: stop er maar mee, een ander wilde mezelf verdedigen dat het helemaal niet zo oubollig was en een derde stem wilde bewijzen dat ik juist moderne stukken maakte.
Maar ik zei niets en constateerde dat ik terugviel in een oud patroon, uit de tijd dat ik me aanpaste aan wat anderen vonden dat goed was. Gelukkig kon ik me snel herpakken en mijn enthousiasme weer laten stromen.
En weet je, ik heb me alweer opgegeven voor een nieuwe cursus 🙂
Zet de bloemetjes buiten…of toch binnen
