Op een middag was ik het zat. Ik besloot de kamer van mijn zoon uit te mesten. Sinds kort woont hij op zichzelf, maar het opruimen van zijn slaapkamer thuis had hij voor zich uitgeschoven.
Terwijl ik onder het bed een doos vol souvenirs pakte en elk voorwerp door mijn handen liet gaan dacht ik vol weemoed aan al die vakanties met het gezin: het zwarte haantje uit Portugal en dat blauwe Trabantje als aandenken aan onze stedentrip naar Berlijn. De ene herinnering buitelde over de andere.
Dat schoot zo niet op.
Bij de kledingkast probeerde ik iets daadkrachtiger te werk te gaan. Weg met al die oude truien, sommige waren allang te klein.
Ook die oude wijnrode broek, die sowieso niet meer paste en waarin ik een nieuwe groene binnenzak had genaaid bij gebrek aan witte katoen, omdat zijn telefoon er de hele tijd doorheen viel. Die broek die hij zowat elke dag had gedragen tijdens z’n stage en die stijf stond van het vuil. Rücksichtslos propte ik alles in een zak met als doel het diezelfde dag nog naar de kledingcontainer te brengen.
Maar ik reed niet naar de kledingbak. Na 3 dagen lagen de spullen nog steeds achterin mijn auto. Ik wist dat het om die rode broek ging. Die broek had zoveel verhalen te vertellen. Als ik hem zou wegdoen, voelde ik dat ik ook een stukje van mijn zoon zou afdanken. Dus ik haalde hem uit de zak en legde hem liefdevol terug in de kast. Naast dat t-shirt en die afgedragen trui waarin ik hem ook altijd zo graag zag…
Wie wat bewaart heeft wat
