Het was tegen de schemering in de kerstvakantie. Het leek me het perfecte moment om afscheid te nemen van al die oude verhalen die ik al die jaren aan het papier had toevertrouwd.
En terwijl mijn man het vuur van de terracottahaard probeerde aan te wakkeren gaf ik mezelf nog een kwartier de tijd de drie collegeblokken door te bladeren. Mijn ogen vlogen over de teksten en ik las over gedoe, frustratie en tegenslag.
Wat was ik gegroeid in al die jaren. Deze verhalen maakten geen deel meer uit van mijn leven, ik had ze niet meer nodig.
En terwijl de eerste vlammen oplaaiden scheurde ik de pagina’s eruit en gooide ze in de Mexicaanse haard. Een prachtig gezicht! Ik kreeg er met de bladzijde meer plezier in. Op een gegeven moment gloeide het vuur zelfs boven de haard uit.
Al die oude volgeschreven vellen die niet alleen warmte en licht gaven op deze mistige decembermiddag, maar vooral de passie van het enorme vuur, alsof er een vlammetje in mijzelf aanwakkerde tot een flinke fik. Die bezieling die ik ervoer om nieuwe dingen te bedenken en neer te zetten.
Ik voelde dankbaarheid voor al die stappen die ik gezet had die me gebracht hadden tot waar ik nu stond. Dankzij die trouw opgeschreven zielenroerselen.