Over knikkende knieën en het toch doen

Angst om mezelf te laten zien

Mijn spreekbeurten op de lagere school herinner ik me als de dag van gisteren. Boekjes halen op de bieb, informatie lezen en plaatjes verzamelen, alles uitschrijven en daarna flink oefenen. Ik leerde het nooit van buiten. Ik vertrouwde er namelijk op dat ik de juiste zinnen paraat had. En dat gebeurde dan ook; in een vloeiend verhaal legde ik de klas uit hoe je wol kon verven en dat er naast sinaasappels nog andere exoten bestonden, die niet in de winkelschappen lagen.
Op de middelbare school verdween mijn plezier om voor de klas mijn verhaal te doen. Ik denk dat ik me schaamde of angst voelde om afgewezen te worden als ik mezelf liet zien. Dat gevoel bleef lange tijd voortbestaan, want ik kan me na mijn 18e niet zoveel spreekbeurten meer voor de geest halen.

Afrekenen met angststemmen

Totdat… ik drie jaar geleden de behoefte voelde mijn verhaal over angst en wat je er zelf aan kunt doen voor het voetlicht te werpen. Want ik wist dat ik mensen iets te bieden had dat gehoord mocht worden. Dus benaderde ik bibliotheek Veldhoven die enthousiast reageerde. Superleuk, maar mijn angststemmetjes staken ook meteen de kop op. Na heel wat op en neer gewip tussen mijn hart (‘ik wil het zo graag’) en mijn hoofd (‘doe het niet, je bent niet interessant genoeg en de mensen maken je af’) besloot ik het toch te doen. Dan maar met knikkende knieën en klotsende oksels.
Die trillende knieën vielen reuze mee toen de kop eraf was en niemand wees me af. Al snel voelde ik me de oude Carolijn van de spreekbeurten uit de vierde klas. Ik was trots op mezelf dat ik me niet door mijn angst had laten leiden, maar de stap had gewaagd.
Na één lezing volgden er nog negen in de regio en op 6 mei heb ik mijn eerste webinar gegeven.